In memoriam.

Deze pagina is voor de bewoners van de cattery die de regenboogbrug zijn overgestoken.
Zij zijn op deze wereld niet meer aanwezig, maar hebben voor altijd een plekje in mijn hart..

Grigory 
14-01-2010 - 18-03-2020

Mijn grootste Rus castraat kater, de grote ome en beschermer van alle kittens en de verwelkomer van nieuwe aanwinsten, is op 18 maart 2020 overleden aan nierfalen. De laatste weken heeft hij zijn best gedaan om bij de groep en bij mij te blijven, maar toen ik moest gaan dwangvoeren, deed hij wat hij in stressvolle situaties altijd deed, zich verstoppen op de kattenbak en eten weigeren.
Het was genoeg geweest, de grote man was op.
De 10 jaar dat hij bij mij heeft gewoond, zijn omgevlogen. Zo krijg je twee kittentjes, broertjes, thuis afgeleverd en zo is zijn leven hier klaar en krijgt hij zijn vleugels.
Het heeft de groep en mij veel verdriet gedaan, maar ik ben dankbaar dat ik hem in mijn leven heb gehad. Zijn broer Kirill heeft de grote ome rol van Grigory overgenomen en is nu het baken van rust in de cattery.

Loesje
20-09-2010 - 03-08-2022

Loesje, de hoeksteen van de cattery.
Met haar begon ik het avontuur in de catterywereld. 
Een frele poesje met een lief maar sterk karakter. Moeder van vier kleine, maar fijne nesten. Babysit voor andere nesten en leider van de groep.
Ik zag dat ze wat ouder werd, wat rustiger. Maar nog altijd twee keer per dag haar zoom-momentje. Totdat dat drie maanden voor haar overlijden ineens stopte. Ze liet verder niets zien van ongemak. Met eten was ze altijd al een diva. Ik kon nooit maandenlang hetzelfde voer geven, want dan bliefde mevrouw het niet meer. Dus ik had een collectie nat en droogvoer in huis en dat ging prima. Ze begon af en toe te spugen. Gebruikelijk in die tijd van het jaar, want de verharing begon en ze gaf haarballen op. Het was ook niet dat ze de hele dag door spuugde. Een keer per dag en dan niet eens elke dag. Totdat ze 2,5 maand geleden ook diarree kreeg. Ik vermoedde toen giardia, omdat ik dat eerder in de cattery heb gehad. Maar dat was 8 jaar geleden. En haar diarree stonk ook niet echt. Ik heb direct een afspraak met de dierenarts gemaakt en er werd gelijk stevig ingezet. Ze kreeg vocht toegediend en een echo werd er gemaakt van haar buikje. Haar maag was opgezet, haar alvleesklier was onrustig en de lymfeknopen in haar buik waren opgezet. Mij werd gezegd dat het een alvleesklierontsteking kon zijn, maar dat er ook achterliggende problemen konden zijn, waaronder een auto-immuunziekte of lymphoma (lymfeklierkanker). Om dat laatste zeker te weten, moest ze worden geopereerd en werden dan biopten afgenomen. Gezien haar fysieke toestand, Loesje is nooit dik geweest,  haar leeftijd en het feit dat ze zich ziek voelde, heb ik ervoor gekozen om eerst de onsteking te laten behandelen en later alsnog te kijken of ze geopereerd zou kunnen worden.
Zover is het niet gekomen. Gedurende de behandeling leek ze op te knappen, maar langzaam maar zeker kwam er steeds vaker een slechte dag tussen de goede. Drie weken voor haar overlijden had ze een slecht weekend en wilde ik niet dat ze verder leed. De afspraak voor euthanasie was gemaakt. Op de dag van de euthanasie begon ze flink te eten en leek ze heel monter. Ik heb de afspraak omgezet naar een controle. Maar uiteindelijk was het drie weken later toch zo ver. Ik merkte het aan alles. Ze begon weer met spugen en wilde nauwelijks iets eten. Ik zou op die woensdag een controle echo laten maken, maar ik heb de kliniek gebeld en gevraagd of ze kon inslapen. Ik legde de telefoon neer en keek naar Loesje. Ze begon weer flink te eten en ging daarna lekker in de ren zitten genieten van het mooie weer. Maar dit keer was ik vastbesloten. Ik wilde haar nog niet laten gaan, maar deze achtbaan van hoop en vrees wilde ik niet meer. Ook voor haar niet. Ze wilde niet loslaten en ik haar eigenlijk ook niet. Maar het was het beste voor haar. H|et was voor de dierenarts en mij wel duidelijk dat ze kanker had. Ik wilde haar laten gaan op het moment dat ze er nog goed uitzag en nadat ze nog een fijne ochtend had gehad in het zonnetje buiten en met een vol buikje. In haar kleindochter Ricky (Mithrim Gilthoniel) zie ik veel van Loesje terug. 

Kirill
14-01-2010 - 07-03-2024

Het heeft lang geduurd voordat ik dit bericht kon plaatsen. Ik ben inmiddels zo ervaren met het verzorgen van huisdieren, dat ik heel goed weet, dat er een tijd van afscheid nemen komt. Maar een afscheid dat zo traumatisch was, heb ik niet vaak meegemaakt. Ik merkte aan Kirill dat hij wat stijver werd en zijn vacht minder goed kon verzorgen. Maar er waren ook dagen bij, dat hij net als de jongere katten beneden, lekker aan het rennen was en de krabpaal insprong. En er weer uit.
Maar toch, zijn vacht ging wat vervilten en ik vroeg een trimster aan huis om Kirill eens een grondige opknapbeurt te geven. Zij vermoedde dat hij artrose in zijn rug zou kunnen hebben, omdat de klitjes vooral aan de achterkant van zijn lijf waren te vinden. Ik heb daarop een afspraak gemaakt met de dierenarts. Er werd een röntgenfoto gemaakt en inderdaad, Kirill had ernstige artrose en spondylose in zijn rug. Er was een wondermiddel op de markt gekomen, speciaal voor osteoartrose en dat zou goed kunnen helpen bij Kirill. Ik vroeg naar bijwerkingen, maar volgens de vrolijke dierenartsassistente waren die er niet. Ik liet de eerste injectie zetten en na een maand kon ik zelf gaan spuiten. Kirill leek aanvankelijk goed op te knappen, maar aan het eind van de eerste maand zakte hij weer wat in. Het werd tijd voor de tweede injectie. Ik haalde zelf de dosis op en spoot het in. Ik had in het verleden mijn ras konijnen altijd zelf geïnjecteerd en ook de diabetes kat van een buurvrouw uit de flat waar ik vroeger woonde, spoot ik ook regelmatig. 
Maar dit keer reageerde Kirill niet goed. Hij ging steeds minder eten, was heel vlak in zijn gedrag en leek depressief. Hij liet zijn staart hangen en hield zich afzijdig van de andere dieren. Ik ging op internet zoeken naar reviews over het middel en schrok van de vele negatieve reacties over het zogenaamde wondermiddel Solensia. Inmiddels ging het steeds slechter met Kirill en probeerde ik hem met MSM en cbd olie voor katten op de been te houden. Ineens ging zijn niesziekte op hol. Hij had vlagen dat hij dertig keer achter elkaar zat te niezen en hij spuugde ineens een hele massa taai slijm uit. Hij was totaal zichzelf niet meer en hij was zich daarvan bewust. Ik heb de dierenarts weer gebeld en aangezien het leek alsof er iets in zijn neus zat, heb ik gevraagd om een neus scopie. Die had hij jaren geleden ook al eens gehad en toen bleek, dat er een klein beetje ontstekingsweefsel in een van zijn neusgaten zat die af en toe opspeelde en die de niesziekte klachten verklaarden. Op 7 maart 2024 vroeg ik de dierenarts als zij kanker zou vinden, om hem niet meer wakker te laten worden. Na een minuut of tien, vijftien, kwam ze al terug. De scopie had ze niet meer gedaan omdat zijn in zijn keel allemaal ontstekingsweefsel had gezien en uit een nieuwe röntgenfoto bleek ook, dat de artrose in die twee maanden ook was verergerd. Ik moest dan afscheid nemen van een Kirill die al niet meer Kirill was toen ik hem naar de dierenarts bracht. Ik vond dat nog het ergste van alles. 
Nu na bijna een jaar, kan ik dit verhaal opschrijven. Ik heb melding gemaakt bij de dierenarts over dit wondermiddel en dat geen van mijn katten ooit nog dit middel toegediend mogen krijgen. Verder heb ik melding gemaakt bij het Nederlands bureau voor diergeneesmiddelen en zal ik zoveel mogelijk mensen waarschuwen om dit middel ooit in te zetten. Het middel werkt op de NGF (nerve growth factor) in het lichaam. Dit NGF zorgt ervoor dat de verbinding tussen cellen, zenuwen en hersenen in stand blijft. Doel van Solensia is pijnbestrijding en niet genezing.
De humane versie is destijds afgewezen omdat in mensen is gebleken dat in veel gevallen het de artrose deed verslechteren waardoor gewrichten onherstelbaar zijn beschadigd. En kennelijk wordt het daarna dan wel voor gebruik in dieren (Librela - honden; Solensia - katten) goedgekeurd. Waarbij ik vermoed dat onze huisdieren nu gebruikt worden als wereldwijd proefdierenlaboratorium. Het ontbreken van NGF kan voor veel nare gevolgen zorgen. Waaronder verlammingen, dementie-achtige verschijnselen, epilepsie, niet meer eten, veel dringen, nierschade, et cetera.
Ik krijg Kirill er niet meer door terug, maar ik hoop, dat ik mensen behoed voor dezelfde fout die ik heb gemaakt door het middel klakkeloos in te laten spuiten en daarna zelf ook nog eens in te spuiten. Iedereen die dit heeft meegemaakt zit met hetzelfde schuldgevoel. Dat moest ik leren loslaten, want ik was afgegaan op een dierenarts, iemand die ervoor geleerd heeft en die het beste met mijn dier voor had. 
R.I.P. Lieve Kirill.